#cover c-w-crimethinc-walang-rebolusyonaryong-pamahalaan-1.png
#title Walang Rebolusyonaryong Pamahalaan
#subtitle Kung Bakit Hindi Mo Magagamit ang Estado para Buwagin ang Klase
#author CrimethInc.
#SORTauthors CrimethInc.
#SORTtopics government, anti-state, State, state socialism, state capitalism, pamahalaan
#date 2018
#uid There’s No Such Thing as Revolutionary Government
#source https://crimethinc.com/2018/05/29/walang-rebolusyonaryong-pamahalaan-kung-bakit-hindi-mo-magagamit-ang-estado-para-buwagin-ang-klase
#pubdate 2021-09-25T05:43:51
#publication CrimethInc.
#language Tagalog
#lang tl
Hindi mo puwedeng buwagin ang lipunang klase nang hindi pang binuwag ang kaugnayang tabingi ng pinuno at pinamumunuan. Nangangahulugan iyon ng pagbubuwagin sa estado.
Alam ito ni Emma Goldman. Binalaan ni Mikhail Bakunin ang lahat tungkol
dito kalahating siglo bago ang rebolusyong Ruso. Ang mga beterano ng
Black Panther Party at ang Black Liberation Army na si Ashanti Alston at
Kuwasi Balagoon ay nakarating sa parehong konklusyon. Walang
rebolusyonaryong pamahalaan. Hindi mo magagamit ang mga instrumento ng
gobyerno para buwagin ang pang-aapi.
Mula noong kalagitnaan ng ika-19 na siglo, ang mga anarkista ay
nananatili sa paninindigan na ang susi para sa pagpapalaya ay hindi ang
samsamin ang estado kundi ang buwagin ito. Ngunit mula sa Paris hanggang
St. Petersburg, mula Barcelona hanggang Beijing, sunod-sunod na
henerasyon ng mga rebolusyonaryo ay kinailangang matutunan ito sa
mahirap na paraan. Ang pagpalit ng mga pulitiko papasok at palabas ng
kapangyarihan ay may kaunti lang na epekto para sa pagbabago. Ang
mahalaga ay ang mga instrumento ng *pamumuno*—ang pulisya, ang militar,
ang mga korte, ang sistemang bilangguan, ang burukrasya. Mapa-hari man,
mapa-diktador, o mapa-kongreso ang magdirekta ng mga instrumento na ito,
ang karanasan ng mga nakakatanggap nito sa huli ay nanatiling halos
parehas lang.
Ito ang nagpapaliwanag kung bakit ang kinalabasan ng rebolusyung Ehipto
noong 2011-2013 ay magkahawig sa kinalabasan ng rebolusyung Ruso noong
1917-1921, na nahahawig sa kinalabasan ng rebolusyung Pranses noong
1848-1851. Sa kada kaso, sa sandaling ang mga tao na gumuwa ng
rebolusyon ay tumigil na subukang magsagawa ng direktang pagbagong
panlipunan at nilipat ang pamumuhunan nila sa kanilang pag-asa papunta
sa mga kumakatawang pulitiko, ang kapangyarihan ay napunta sa kamay ng
bagong diktaturya. Manggaling man angmga bagong naghahari-hariansa
militar, sa aristokrasya, o sa klase ng mga manggagawa, kahit pinangako
nila na ibalik ang *kaayusang panlipunan* o katawanin ang kapangyarihan
ng proletariat, ang resulta sa huli ay halos magkaparehas.
*Ang pamahalaan mismo ay isang uring panlipunan o social relation*.
Hindi mo kayang buwagin ang lipunang nakabase sa klase na hindi
binubuwag ang hindi pagkakapantay-pantay sa pagitan
ng *pinuno* at *pinamumunuan.* Ang ekonomika ay isa lamang sa maraming
aspeto ng buhay kung saan ang pagkakaiba-iba sa sistemang kapangyarihan
ay ipinapataw sa pamamagitan ng pagkakabuo ng panlipunan; isa pa ang
pulitika. Ang pribadong pagkamay-ari ng kapital ay sa ekonomika ay kung
ano ang kapangyarihang estado sa pulitika.
[[c-w-crimethinc-walang-rebolusyonaryong-pamahalaan-2.jpg f][Kapag walang puna sa estado, kahit ang mga matagumpay na rebolusyunaryo
ay tiyak na sila na ang magiging mga mangaapi, kapalit sa mga pinuno na
kanilang pinatalsik.]]
Si [[https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1917/staterev/ch04.htm#s2][**Marx
at Lenin**]] ay nakagawa ng malaking kalituan sa pagpangako na ang
estado ay puwedeng gamitin para buwagin ang lipunang nakabase sa uri o
klase, na pagkatapos niyan ang estado ay mawawala. Sa ibang salita, “ang
manggagawa”—na ang ibig-sabihin talaga, ang partido na diumano’y ang
kumakatawaan sa kanila, katulad ng ginagawa ng iba pang namumunong
partido—ay puwedeng panatilihin ang pulisya, ang militar, ang mga korte,
ang sistemang bilangguan, ang burukrasya, at lahat ng iba pang
instrumento ng estado, pero ang mga ito ay milagrong maguumpisa na
magbigay ng pagkapantay-pantay imbes pang-aapi at pang-aalipusta. Ngayon
may tanong: ano ang estado? Higit sa lahat, ito ay ang konsentrasyon ng
pagkalehitimong pulitikal sa mga espesipikong institusyon, iba sa mga
taong pinamumunuan nila. Ito ay ang pinakakahulugan ng hindi
pagkapantay-pantay, dahil binibigyan pribilehiyo ang mga tao na may
hawak ng kapangyarihan sa pamamagitan ng mga institusyon na ito sa
lahat. Habang ang mga Marxista at mga Leninista ay matagumpay na
nakakuha ng kapangyarihan sa dose-dosenang mga rebolusyon, walang kahit
isa nito ay nagtagumpay na buwagin ang lipunang hati sa mga naghahari at
kanilang mga alipin—at imbes na mawawala, ang estado ay mas lalong
naging makapangyarihan at mapanghimasok bilang resulta. Tulad ng sabi
ng [[https://www.panarchy.org/jura/sonvilier.eng.html][**Sonvilier
Circular**]], “Paano tayo makakaasa na umusbong ang makapantay at
malayang lipunan mula sa awtoritaryan na organisasyon?”
Kapag ang mga rebolusyonaryo ay sinubukang alisin ang hindi
pagkapantay-pantay ng klase na ginawa ng pribadong pagkamay-ari ng
capital sa pagbigay ng kumpletong kontrol ng kapital sa estado, ginagawa
lamang nito ang klase na may hawak ng kapangyarihang pampultika bilang
bagong klase ng kapitalista. Ang salita para rito ay *state-capitalism*.
Kung saan nakikita mo ang pagkatawan at burukratikong pamamahala,
mahahanap mo ang lipunang klase. Ang *tunay* lang na solusyon para sa
hindi pagkapantay-pantay sa ekonomiya at pulitika ay ang buwagin ang mga
mekanismo na gumugawa ng pagkakaiba-iba sa kapangyarihan sa una
palang–hindi sa paggamit ng mga istrukturang pangestado, kundi sa
pagbubuo ng mga pahalang (o *horizontal*) na kaugnayan para sa ating
sama-samang kalayaan at sama-samang pagtanggol na ginagawang imposible
ipatupad ang mga pribilehiyo ng kahit sinumang nakakataas sa ekonomiko o
pulitika. Ito ang kabaliktaran ng pagsamsam sa kapangyarihan.
Kahit anong uri ng gobyerno ay tutol sa proyekto na ito. Ang unang
kondisyon ng kahit anong pamahalaan para makahawak ng kapangyarihan ay
kailangan nito makakuha ng monopolyo sa kasangkapang pang-karahasan. Sa
paghihirap na makuha itong monopolyong ito, ang mga despotismong
pasismo, komunistang pagkadiktadura, at mga demokrasyang liberal ay
nagiging magkahawig sa isa’t isa. At para magawa ito, kahit ang tila
pinakaradikal na partido ay karaniwang nakikipagsabwatan sa ibang mga
manlalaro para sa kapangyarihan. Pinapaliwanag nito kung bakit ang mga
Bolshevik ay gumamit ng mga tsaristang opisyal at mga paraan panlaban sa
pag-aalsa; pinapaliwanag nito bakit paulit-ulit nilang kinukuha ang
panig ng mga maliit na burgesya laban sa mga anarkista, una sa Rusya at
sumunod sa Espanya at sa iba pang mga lugar. Binibigay ng kasaysayan ang
kasinungalingan sa lumang palusot na ang Bolshevik na panunupil ay
kinailangan para mabuwag ang kapitalismo. Ang problema sa Bolshevismo ay
hindi sa gumamit sila ng brutal na puwersa para magtulak ng
rebolusyonaryong adyenda, kundi sa paggamit nila
ng [[https://crimethinc.com/2017/10/30/restless-specters-of-the-anarchist-dead-a-few-words-from-the-undead-of-1917][**brutal
na puwersa para durugin mismo ang rebulusyon**]].
Hindi partikular na popular na tanggapin ang kahit alinman sa mga ito,
nung ang bandila ng Unyong Soviet (USSR) ay naging makulimlim at
umuurong na ang tabing na kung saan ang mga tao ay puwedeng isipin ang
kahit anong gusto nila. Ang isang henerasyon na lumaki pagkatapos
bumagsak ang Unyong Soviet ay ginawang bago ang imposibleng pangarap na
masosolusyunan ng estado ang lahat ng problema natin kapag ang mga
tamang tao ang namumuno. Ang mga tagapagtanggol para kay Lenin at Stalin
ay gumuguwa ng eksaktong parehas na mga palusot para sakanila na
naririnig natin sa mga tagataguyod ng kapitalismo, tinuturo ang mga
paraan kung saan ang mga mamimili ay nakapakinabang sa ilalim ng
paghahari o nangangatwiran na ang milyon-milyong pinagsamantala nila,
kinulong, at pinatay ay karapat-dapat lang sakanila.
[[c-w-crimethinc-walang-rebolusyonaryong-pamahalaan-3.jpg f][Mga Rusong tangke na gumugulong sa mga kalye ng Budapest para pigilin
ang **pag-aalsanoong 1956**.]]
Kahit sa anong kaso, ang pagbalik sa sosyalismong maka-estado
(*state-socialism)* ng ika-20 na siglo ay imposible. Tulad ng sabi ng
lumang biro ng Eastern Bloc, ang sosyalismo ay ang masakit na transisyon
sa pagitan ng kapitalismo at kapitalismo. Sa ganitong pananaw, nakikita
natin ang pansamantalang pagbangon ng sosyalismo sa ika-20 na siglo ay
hindi ang katapusan ng kasaysayan ng mundo na hinulaan ni Marx, kundi
ang yugto ng pag-unlad at pagkalat ng kapitalismo. “Ang totoong mayroon
na sosyalismo” ay nagsilbi sa industriyalisasyon ng pagkatapos ng mga
pyudal na ekonomiya para sa pamilihan ng mundo; napapirmi nito ang mga
hindi makapaling mga trabahador sa pamamagitan ng transisyon na ito sa
parehong paraan na ginawa ng kompromisong Fordista
([[https://www.britannica.com/topic/Fordism][**Fordist compromise**]])
sa Kanluran. Ang sosyalismong maka-estado at Fordismo ay parehong
pagsasakatawan ng pansamantalang pagkabati sa pagitan ng mga manggagawa
at kapital na ginawang imposible ng globalisasyong neoliberal.
Nilalamon na ngayong ng naghaharing pandaigdigang kapitalismo ang mga
huling isla ng sosyalismo demokratiko (*social democracy*), tulad ng
Sweden
at [[https://crimethinc.com/2017/04/19/from-the-loi-travail-to-the-french-elections-a-retrospective-on-social-upheaval-in-france-2015-2017][**Pransya**]].
Kung saan may makakaliwang partido na nakakuha ng kapangyarihan sa
pamamagitan ng pagpangako na irereporma ang kapitalismo, tuluyan na
silang napilitan na magtatag ng neoliberal na adyenda kasama na ang mga
hakbang pangpahigpit at panunupil. Samakatuwid, ang kanilang pagbangon
sa kapangyarihan ay inubos ang buwelo ng mga kilusang pangordinaryong
tao habang pinagana ang mga reaksyunaryong kanan na pulitika na
magpanggap bilang mga rebelde para magamit ang popular na pagkabalisa.
Itong kuwento na ito ay naulit sa Brasil sa pamamagitan
ng [[https://crimethinc.com/2018/03/12/brazil-2016-17-the-political-crisis-and-coup-detat-an-anarchist-analysis][**Partidong
Pangmanggagawa**]] (*Partido dos Trabalhadores*), sa Gresya sa
pamamagitan
kay [[https://crimethinc.com/2015/01/28/feature-syriza-cant-save-greece-why-theres-no-electoral-exit-from-the-crisis][**Syriza**]],
sa Nikaragwa sa pamamagitan
ng [[https://crimethinc.com/2018/05/06/the-april-19-uprising-in-nicaragua-an-interview-overview-of-events-and-analysis][**administrasyon
ni Ortega**]].
Ang ibang modelo lang para sa “rebolusyonaryong” gobyerno ay ang walang
hiyang estadong kapitalismo na kinakatawan ng Tsina, kung saan ang mga
nakakataas ay nagiipon ng kayamanan mula sa kapahamakan ng mga
trabahador katulad ng kawalang-hiyaan na ginagawa rin nila doon sa
Estados Unidos. Tulad ng USSR bago nito, ang Tsina ay ikunumpira na ang
administrasyon ng estado sa ekonomiya ay hindi hakbang papuntang
pagkapantay-pantay.
Ang kinabukasan ay maaring mayroong neoliberal na kahirapang
pangekonomiya, mga lugar na nasyonalista, mga mapagutos na totalitaryang
ekonomiya, o ang anarkistang pagbuwag sa legal na pag-aari
mismo—maaaring kasama lahat iyan—pero magiging mas mahirap na
panatalihin ang ilusyon na kahit anong *pamahalaan* ay makakapagsolusyon
sa mga problema ng kapitalismo para sa kahit sino maliban sa kaunting
mga may pribilehiyo. Ang mga pasista at ang ibang mga nasyonalista ay
sabik na samantalahin ang pagkadismaya na ito para isulong ang kanilang
sariling klase ng mapagbukod na sosyalismo; hindi dapat natin ipakinis
ang daan para sa kanila sa pamamagitan ng pagbigay ng tiwala sa ideya na
ang estado ay puwedeng maglingkod para sa mga manggagawa kung maayos
lang ang *pangangasiwa.*
[[c-w-crimethinc-walang-rebolusyonaryong-pamahalaan-4.jpg f][“WALANG BALANGKAS PARA SA MALAYANG LIPUNAN.”
Puwede ka manggiit ng
balangkas sa lipunan, o puwede kang makagawa ng mga malayang lugar na
magkasama, pero hindi mo kaya gawin ito ng sabay.]]
May mga nagsabi na kailangan natin itigil ang mga hidwaan na may
tagapagtaguyod ng awtoritaryang komunismo para makapokus sa mga mas
agarang panganib tulad ng pasismo. Ngunit ang laganap na takot sa
totalitaryanismong kaliwa ay nakapagbigay ng mga punong punto ng usapan
ng mga pasistang tagakalap. Sa paligsahan para sa mga puso at isipan ng
mga hindi pa nakapagpili ng panig, puwede lang makatulong na ipakilala
na iba ang ating mga mungkahi para pagbabagong panlipunan sa mga
isinulong ng mga Stalinista at iba pang mga awtoritaryan.
Sa loob ng mga popular na pakikibaka tutol sa kapitalismo, karahasan ng
estado, at pasismo, dapat nating bigyan ng pantay na bigat sa pagitan ng
mga iba’t ibang mga bisyon ng kinabukasan. Ang hindi paggawa dito ay
nangangahulugan nagpapalagay ng maaga na matatalo tayo bago makabunga
ang mga bisyon na ito. Ang mga anarkista, mga Menshevik, mga
Rebolusyunaryong Sosyalista, at iba pa ay natutunan ito sa mahirap na
paraan pagkatapos ng 1917 na ang pagpabaya sa paghahanda sa pagkapanalo
ay mas nakakapinsala kaysa magpabaya sa paghahanda sa pagkatalo.
Ang magandang balita ay ang mga rebolusyonaryong kilusan ay hindi
kailangan maging katulad ang resulta sa Rebolusyung Ruso. May iba pang
paraan.
[[c-w-crimethinc-walang-rebolusyonaryong-pamahalaan-5.jpg f][Tutol sa kapitalismo at sa estado.]]
Sa halip na hangarin ang kapangyarihan ng estado, puwede tayong magbukas
ng mga lugar na pangawtonomiya, tinatanggal ang pagkalehitimo sa estado
at pagbuo ng kakayahan para direktang matugunan ang mga pangangailangan
natin. Sa halip na mga diktadura at mga hukbo, puwede tayo makagawa ng
patuloy na lumalaki na kaugnayan para mapagtanggol ang isa’t isa laban
sa kahit sino na may gusto na magkaroon ng kapangyarihan sa atin. Imbes
na tumingin sa mga bagong puwedeng kumatawan para masolusyunan ang mga
problema natin, puwede tayo makagawa ng samahang pangordinaryong tao na
nakabase sa kusang loob na kooperasyon at pagtutulungan sa isa’t isa.
Imbes na mga ekonomiyang hawak ng estado, puwede tayong magtatag ng mga
bagong uri ng kabuhayang kapwa-pinamamahalaan ng mga tao na nakabatay sa
pagtutulungan at pahalang na pagdedesisyon.. Ito ang anarkistang
alternatibo, na nagtagumpay sana noong mga 1930 kung hindi lang
tinapakan ni Franco sa isang banda at ni Stalin sa kabilang banda.
Mula [[https://www.anarchismus.at/blog-anarchismus/7785-subcomandante-marcos-anarchists-welcome][**Chiapas**]] at [[https://crimethinc.com/2017/11/02/other-rojavas-echoes-of-the-free-commune-of-barbacha-an-autonomous-uprising-in-north-africa-2012-2014][**Kabylia**]] hanggang [[https://crimethinc.com/2008/12/25/how-to-organize-an-insurrection][**Atenas**]] at [[https://crimethinc.com/2015/09/23/feature-understanding-the-kurdish-resistance-historical-overview-eyewitness-report][**Rojava**]],
lahat ng mga kilusan at pag-aalsa na nakakapagbigay ng inspirasyon sa
mga nakaraang tatlong dekada ay sinaklaw ang mga sangkap ng modelong
anarkista.
Ang mga tagataguyod ng mga estadong solusyon ay nagpapahayag na sila daw
ay mas mahusay, pero ang tanong ay—saan sila mas mahusay? Walang mga
maigsing daan para sa pagpapalaya; hindi siya puwede ipataw mula sa
taas. Kapag may pakay tayo na makagawa ng tunay na
pagkapantay-pantay, [[https://crimethinc.com/2017/02/06/how-to-form-an-affinity-group-the-essential-building-block-of-anarchist-organization][**kailangan
natin makipagsama sa paraan na sumasalamin nito**]], ang
pagdedesentralisa ng kapangyarihan at pagtanggi sa lahat ng uri ng
herarkiya. Ang paggagawa ng mga lokal na proyekto na may kakayahan na
magtugon ng agarang pangangailangan sa
pamamagitan [[https://crimethinc.com/2017/03/14/direct-action-guide][**ng
direktang kilos**]] at pakikisama, inuugnay sila sa pandaigdigang antas,
puwede tayo kumuha ng mga hakbang pababa ng daan papunta sa mundo na
walang kahit sino ang puwedeng mamuno sa kahit kanino. Ang klase ng
rebolusyon na gusto natin ay hindi mangyayari sa isang gabi; ito ay
patuloy-tuloy na proseso ng pagwasak sa lahat ng konsentrasyon ng
kapangyarihan, sa abot ng lokal hanggang sa Palasyo ng Malacañan.
Habang ang mga krisis ng ating panahon ay lumalala, ang mga bagong
rebolusyunaryong pakikibaka ay tuluyan ng puputok. Ang anarkismo lang
ang mungkahi para sa rebolusyunaryong pagbabago na hindi pa minantsa ang
sarili ng dagat na dugo. Bahala na tayo para baguhin ito para sa bagong
milenyo, sana hindi natin maulit ang mga nangyari sa nakaraan.
[[c-w-crimethinc-walang-rebolusyonaryong-pamahalaan-6.jpg f][WALANG GOBYERNO ANG MAKAKAPAGBIGAY SAYO NG KALAYAAN.]]
Puwede ang Estado magpakailanman, dinudurog ang indibidwal at lokal na
buhay, sinasakop ang lahat ng larangan ng gawain ng tao, sinasama nito
ang kanyang mga digmaan at kanyang mga lokal na paghihirap para sa
kapangyarihan, ang kanyang mga palasyong rebolusyon na pinapalit lamang
ang isang tirano para sa isa pa, at tiyak sa huli ng pangyayaring ito
mayroong…kamatayan!
O ang pagkawasak ng mga Estado, at ang pagsimula muli ng bagong buhay sa
libo-libong mga sentro sa prinsipyo ng masiglang pangunguna ng mga
indibidwal at grupo sa malayang kasunduan na iyun.
Nasa sa’yo ang desisyon!
— Peter
Kropotkin, [[http://www.panarchy.org/kropotkin/1897.state.html][*The
State: Its Historic Role*]]
[Ang Estado: Ang kanyang tungkulin sa
kasaysayan]